Pan Jezus w czterech pieśniach Izajasza – wrześniowe spotkanie PTEw

„Pan Jezus w czterech pieśniach Izajasza”– to temat powakacyjnego spotkania żorskiego oddziału PTEw, które odbyło się 8 września 2018r.

Niezapomnianą ucztę dla ducha zgotował nam zaproszony gość, pan Henryk Turkanik, znany biblista i pisarz – dyrektor Seminarium Biblijnego Kościoła Wolnych Chrześcijan.

Temat wykładu obejmował proroctwa zapisane w drugiej części najbardziej mesjanistycznej Księgi Izajasza. Na wstępie poznajemy postać proroka żyjącego 7 wieków przed Chrystusem oraz tło historyczne epoki, w której żył.  Księga Izajasza dzieli się na dwie części; w pierwszej, między innymi, prorok zapowiada narodzenie Jezusa- „Panna pocznie i porodzi syna i nazwie go  imieniem Immanuel”/Iz 7,14/, a także w 9 rozdziale prorok mówi: „Albowiem dziecię narodziło się nam, syn jest nam dany i spocznie władza na jego ramieniu i nazwą go: Cudowny Doradca, Bóg Mocny, Ojciec Odwieczny, Książe Pokoju” /Iz 9,5/.

Druga część Księgi Izajasza zawiera główne proroctwa mesjanistyczne, ujęte w czterech „Pieśniach o Słudze Pana”. Pieśń pierwsza przedstawia Sługę – jako wybranego, umiłowanego przez Boga i przepełnionego Jego Duchem. „Wybrany mój, w którym mam upodobanie” – „Duch mój na nim spoczął” / Iz 42,1-4/. Echo tych proroctw znajdujemy w 3 i 17 rozdziale Ewangelii Mateusza, kiedy podczas chrztu i w akcie przemienienia słychać głos z nieba: „To jest syn mój umiłowany, w którym mam upodobanie”. Bóg powołuje i ustanawia swego sługę „Przymierzem dla ludzi” oraz „Światłością dla narodów” /Iz 42,6/.

W drugiej pieśni sam Sługa mówi w imieniu bożym o swoim powołaniu do spełnienia specjalnej misji. „To zbyt mało że jesteś mi sługą do podźwignięcia pokoleń Jakuba i sprowadzenia ocalałych Izraela, dlatego ustanawiam cię światłością dla pogan aby moje zbawienie dosięgło krańców ziemi”/Iz 49,1-6/.  Trzecia pieśń opisuje wielkie dzieło odkupienia, realizowane przez Sługę Pana, w trudzie, przeciwnościach i cierpieniu z zachowaniem uległej postawy wobec agresji i zniewagi /Iz 50,5-6/. Bicie i urąganie nie złamało Sługi, On w milczeniu znosił cierpienie i pogardę- „nie zasłaniałem swej twarzy przed zniewagami i opluciem” /Iz 50,5-6/.  Proroctwa te znajdują swe odbicie w Ewangeliach opisujących mękę i cierpienie Jezusa Chrystusa w pałacu Kajfasza, jak również w pretorium Piłata i w końcu na Golgocie. Dobrowolne przyjęcie cierpienia daje wyraz bezwzględnego posłuszeństwa i bezgranicznego zaufania Bogu /Iz 50,9-10/.  Czwarta „Pieśń o Słudze Pana” jest najbardziej ewangeliczną pieśnią, stanowiącą apogeum znaczenia i wielkości proroka Izajasza. Pieśń składa się z 25 strof, które kolejno odsłaniają dzieło Pana Jezusa w każdym jego aspekcie; od poniżenia do chwalebnego wywyższenie Sługi Pana- /Iz 52,13-15/. Czwarta pieśń ogarnia prawie całe życie Mesjasza-/Iz 53,1-12/ – Tego, który  z niebieskiej chwały zstąpił, by przejść drogę swego poselstwa poprzez poniżenie, cierpienie, śmierć i zmartwychwstanie,  by na powrót wrócić do swej chwały. Proroctwo, że będzie „wywyższony, wyniesiony i postawiony wysoko” wypełniło się w Jego zmartwychwstaniu, wniebowstąpieniu i Intronizacji po prawicy Majestatu Ojca.

Czwarta, najdłuższa pieśń kryje w sobie tak wielką zgodność z wydarzeniami, które rozegrały się 6 wieków później, że została nazwana „Ewangelią Starego Testamentu” a prorokowi zjednała tytuł „Ewangelisty pośród  proroków”- który głosił powszechny charakter Królestwa Bożego, ogarniającego wszystkie narody.

Z wielką  uwagą i w skupieniu wysłuchaliśmy niezwykłej prelekcji, nagrodzonej entuzjastycznymi oklaskami i  podziękowaniami.

Relacja: Elżbieta Sitek

Zdjęcia: Andrzej Żabka