Historia parafii
Historia warszowickiej parafii sięga czasów Reformacji. Z tamtego okresu pochodził drewniany kościół znajdujący się w miejscu, gdzie obecnie położony jest cmentarz Rzymskokatolicki. Księgi protokołów konwentów pastorskich ziemi pszczyńskiej i inne dokumenty epoki notują 5 ewangelickich duchownych, działających w Warszowicach do czasu zlikwidowania parafii luterańskiej podczas kontrreformacji. Po 1630 roku zakończyła się w Warszowicach oficjalna historia Kościoła ewangelickiego czasów Reformacji, jednak później znajdziemy jeszcze informacje o jednym luterańskim duchownym, ks. Aleksandrze Pragenusie, działającym jeszcze przez kilkanaście lat jako prywatny nauczyciel w Gołkowicach i Warszowicach.
Okres równouprawnienia religijnego nastąpił dopiero po 1741 roku. Wówczas to na cmentarzu w Warszowicach wydzielono część terenu (południowo-zachodnią) i przeznaczono ją dla potrzeb ewangelickich mieszkańców miejscowości i okolic. Od 1854 roku nabożeństwa ewangelickie odbywały się w sali ewangelickiej szkoły w Warszowicach przy obecnej ulicy Boryńskiej. W 1910 r. rozpoczęto budowę nowego kościoła, którą ukończono w 1911 r. Uroczyste poświęcenie nowej świątyni odbyło się 2 listopada 1911 roku. Przy kościele powstał od strony południowej nowy cmentarz ewangelicki.
Parafia była obsługiwana przez księży z Pszczyny. W każdą niedziele i święta do Warszowic przyjeżdżał duchowny z niedalekiej Pszczyny. Parafia warszowicka korzystała również z dobrodziejstw książęcego patronatu z Pszczyny, zarówno podczas budowy kościoła, jak i później w utrzymaniu parafii.
Po 1933 roku bezpośrednia więź z pszczyńską parafią została przerwana. Wtedy to w Warszowicach wzniesiono budynek plebani. Jako pierwszy zamieszkał w niej ks. Drabek, który zastąpił dotychczasowego wikariusza, ks. Wernera Kube. Ks. Drabek w Warszowicach pracował do roku 1937. Po nim parafię objął ks. Paul Schön z Żor, a rok później ks. Włodzimierz Missol, który służył tu do wybuchu wojny.
W czasie II wojny światowej parafia w Warszowicach znów została administracyjnie połączona z parafią pszczyńską. W kościele odbywały się wówczas przede wszystkim nabożeństwa lektorskie, które prowadził p. Stalmach z Krzyżowic.
W 1945 r. dwa warszowickie kościoły – ewangelicki i katolicki – zostały zupełnie zniszczone. Po zakończeniu działań wojennych parafię warszowicką administrował ks. Jan Karpecki z Mikołowa. Dzięki jego staraniom odzyskano plebanię, którą wcześniej przejęto na siedzibę miejscowej szkoły podstawowej. Jednak udało się po kilku miesiącach szkołę przenieść do innego budynku a w plebani urządzić kaplicę. Odtąd regularnie i bez przeszkód odprawiane były nabożeństwa oraz odbywały się lekcje religii dla dzieci.
Ks. Jan Karpecki był duszpasterzem warszowickiej parafii do 1976 roku. Od 1972 r. otrzymał do pomocy ks. Adama Baworowskiego, który mieszkał na plebani w Żorach. Ks. A. Baworowski w wyniku tragicznego wypadku samochodowego zginął tuż przed świętami Bożego Narodzenia w 1975 r. Decyzją Konsystorza Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego administratorem parafii został wówczas ks. senior Alfred Hauptman, a wikariuszem parafii w Żorach i Warszowicach od dnia 1 lutego 1976 roku ks. Tadeusz Makula.
Parafia przez długie lata nosiła się z zamiarem budowy nowego kościoła. Powyższe plany zostały zrealizowane w 1980 r., gdy postanowiono, że na ocalałych fundamentach starego kościoła zostanie wzniesiona nowa świątynia. Kamień węgielny pod nowy kościół poświęcono 20 czerwca 1980 r. Poświęcenie nowej świątyni odbyło się 19 września 1981 r. Kilka lat później obok kościoła wybudowano dzwonnice z trzema dzwonami. W 2000 roku dzięki ofiarności rodziny Twardzik z Krzyżowic w nawie ołtarzowej umieszczono trzy witraże. Wówczas też kościół otrzymał imię Apostołów Piotra i Pawła. Rok później dokonano zmiany konstrukcji i pokrycia dachu kościoła.
